Książka opisuje ruch reformatorsko-związkowy funkcjonariuszy Milicji Miejskiej, Policji
Komunalnej i Milicji Obywatelskiej w garnizonie stołecznym na tle trzech epok. Próby
milicjantów „wybicia się na niepodległość” miały miejsce w okresach wzmożonych napięć
społeczno-politycznych (odzyskanie niepodległości, karnawał Solidarności, transformacja
ustrojowa). W latach 1918-19 i 1980-81 były nieudane i zakończyły się represjami. W
okresach tych założenia programowe ruchu były prawie identyczne: mundurowi
związkowcy domagali się poprawy warunków socjalno- bytowych, wyposażenia i organizacji
służby, zmiany stosunku przełożonych do podwładnych, przestrzegania zasady równości
wobec prawa i chcieli służyć społeczeństwu a nie tylko aktualnej władzy. Prawie identyczne
też były postulaty, np. w 1918 roku domagano się zaliczenia funkcjonariuszy do kategorii
ciężko pracujących i zwiększenia deputatów żywnościowych, a w 1981 zaliczenia
milicjantów do pracowników fizycznych i wydania im kartek na mięso o zwiększonej
gramaturze. A w każdym z okresów, milicyjni związkowcy uważali, że służb porządkowych
nie powinno używać się do zastraszania organizujących się robotników ani do rozpraszania
demonstrujących grup społecznych, gdyż w ten sposób władza konfliktowała ich ze
społeczeństwem. W 1989 roku milicjanci poparli proces transformacji, obalając stary
porządek w resorcie i deklarując poparcie dla nowych, demokratycznych władz, uzyskując w
ten sposób prawo do związku zawodowego, już w Policji.